سال 8، شماره 3 - ( شماره پیاپی 36 / خرداد 1398 )
سال 8 شماره 3 صفحات 156-147 |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- کارشناس ارشد روانشناسی بالینی، دانشگاه سمنان ، saeed_kh305@yahoo.com
2- دکترای روانشناسی سلامت، دانشیار گروه روانشناسی بالینی دانشگاه سمنان
3- دکترای روانشناسی بالینی، استادیار گروه روانشناسی بالینی دانشگاه سمنان
2- دکترای روانشناسی سلامت، دانشیار گروه روانشناسی بالینی دانشگاه سمنان
3- دکترای روانشناسی بالینی، استادیار گروه روانشناسی بالینی دانشگاه سمنان
چکیده: (3448 مشاهده)
چکیده
اختلال شخصیت خودشیفته (NPD)، الگوی فراگیر بزرگ‌منشی، نیاز به تحسین و فقدان همدلی است که افراد مبتلا به‌دلیل اعتقاد به خاص‌بودن خود و نیاز افراطی به تایید، با مشکلات بین‌فردی و همدلی بسیاری روبه‌رو هستند. مقاله حاضر به بررسی مفهوم‌سازی و تشخیصNPD در بخش اصلی(بخش دوم) DSM-5 و مدل جایگزین (بخش سوم) پرداخته است و بر اساس پنج مولفه شامل توصیف ماهیت (طبیعی، آسیب شناختی)، فنوتیپ (بزرگ‌منش، آسیب پذیری)، تظاهر (آشکار، پنهان)، ساختار (طبقه‌ای، ابعادی) و عامل همبودی، اعتبار و سودمندی بالینی، NPD را در دو بخش DSM-5 مورد مقایسه قرار داده است. با توجه به تحلیل صورت گرفته در این مقاله، مفهوم‌سازی و تشخیصNPD در بخش دومDSM-5، همواره ضعف‌ها و محدودیت‌هایی از قبیل؛ کم توجهی به ماهیت طبیعی و آسیب شناختی خودشیفتگی، تاکید بر نوع بزرگ‌منشی این سازه و نادیده گرفتن جنبه آسیب پذیری آن، غفلت از تظاهرات آشکار و پنهان علائم بالینی، رویکرد طبقه‌ای به تشخیص، نقص درتمییز این اختلال از سایراختلالات شخصیتی و برآورد درصد شیوع پایین دارد. در مقابل، مدل جایگزین در بخش دوم، مفهوم سازی نظری، ابعادی و تشخیصی جامع‌تری نسبت به بخش اصلی دارد. این مدل جدید، ملاک های مناسبی با توجه به کارکرد و آسیب‌شناسی شخصیت در ملاک های A و B فراهم می کند و مزایای تشخیصی بهتری دارد. به نظر می رسد مدل جدید جایگزین در بخش سوم پس از کسب اعتبار و پشتوانه تجربی و تلفیق با تجارب متخصصان بالینی، بتواند در نسخه های بعدی DSM، جایگزین مناسبی برای تشخیص اختلال شخصیت خودشیفته باشد و با دقت درانواع و ابعاد گسترده خودشیفتگی، درحل چالش‌های تشخیصی درمانگران موثر باشد.
اختلال شخصیت خودشیفته (NPD)، الگوی فراگیر بزرگ‌منشی، نیاز به تحسین و فقدان همدلی است که افراد مبتلا به‌دلیل اعتقاد به خاص‌بودن خود و نیاز افراطی به تایید، با مشکلات بین‌فردی و همدلی بسیاری روبه‌رو هستند. مقاله حاضر به بررسی مفهوم‌سازی و تشخیصNPD در بخش اصلی(بخش دوم) DSM-5 و مدل جایگزین (بخش سوم) پرداخته است و بر اساس پنج مولفه شامل توصیف ماهیت (طبیعی، آسیب شناختی)، فنوتیپ (بزرگ‌منش، آسیب پذیری)، تظاهر (آشکار، پنهان)، ساختار (طبقه‌ای، ابعادی) و عامل همبودی، اعتبار و سودمندی بالینی، NPD را در دو بخش DSM-5 مورد مقایسه قرار داده است. با توجه به تحلیل صورت گرفته در این مقاله، مفهوم‌سازی و تشخیصNPD در بخش دومDSM-5، همواره ضعف‌ها و محدودیت‌هایی از قبیل؛ کم توجهی به ماهیت طبیعی و آسیب شناختی خودشیفتگی، تاکید بر نوع بزرگ‌منشی این سازه و نادیده گرفتن جنبه آسیب پذیری آن، غفلت از تظاهرات آشکار و پنهان علائم بالینی، رویکرد طبقه‌ای به تشخیص، نقص درتمییز این اختلال از سایراختلالات شخصیتی و برآورد درصد شیوع پایین دارد. در مقابل، مدل جایگزین در بخش دوم، مفهوم سازی نظری، ابعادی و تشخیصی جامع‌تری نسبت به بخش اصلی دارد. این مدل جدید، ملاک های مناسبی با توجه به کارکرد و آسیب‌شناسی شخصیت در ملاک های A و B فراهم می کند و مزایای تشخیصی بهتری دارد. به نظر می رسد مدل جدید جایگزین در بخش سوم پس از کسب اعتبار و پشتوانه تجربی و تلفیق با تجارب متخصصان بالینی، بتواند در نسخه های بعدی DSM، جایگزین مناسبی برای تشخیص اختلال شخصیت خودشیفته باشد و با دقت درانواع و ابعاد گسترده خودشیفتگی، درحل چالش‌های تشخیصی درمانگران موثر باشد.
نوع مقاله: تحلیلی |
دریافت: 1396/10/7 | ویرایش نهایی: 1398/5/13 | پذیرش: 1396/11/1 | انتشار الکترونیک: 1398/3/25
دریافت: 1396/10/7 | ویرایش نهایی: 1398/5/13 | پذیرش: 1396/11/1 | انتشار الکترونیک: 1398/3/25
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |