پژوهش حاضر با هدف پیش­بینی خودپنداشت از طریق پنج عامل بزرگ شخصیت و منزلت­های هویت انجام شد. تعداد 180 نفر از دانشجویان (90 پسر -90 دختر) دانشگاه تهران با دامنه سنی 20 تا 30 سال و سطح تحصیلات کارشناسی و کارشناسی ارشد به صورت نمونه­گیری خوشه­ای انتخاب شدند. جهت جمع­آوری اطلاعات از پرسشنامه­های پنج عامل بزرگ شخصیت نئو  (NEO-FFI)، مقیاس عینی بسط یافته حالات هویت ایگو و مقیاس خودپنداشت راجرز استفاده شد. اطلاعات بدست آمده از این مقیاس­ها با روش­های آماری همبستگی پیرسون و رگرسیون  همزمان مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که رابطه بین عامل­های شخصیتی روان­رنجوری و وظیفه­شناسی و همچنین وضعیت اکتساب هویت با خودپنداشت معنی­دار بوده و این عوامل قادر به پیش­بینی وضعیت خودپنداشت هستند. سایر عوامل شخصیتی و وضعیت های هویت با خودپنداشت رابطه معناداری نداشتند. بر همین اساس می­توان بیان کرد، زمانی که فرد از نظر سلامت روان که عامل روان رنجوری نمایانگر آن است در زندگی در طیف بهنجار قرار ندارد، تصویر و ارزیابی مناسبی هم در قالب خودپنداشت از خود نداشته و چرخه­ی معیوبی که در آن، این دو عامل تقویت کننده­ی یکدیگر هستند، شکل می­گیرد.

واژه‌های کلیدی: پنج عامل بزرگ شخصیت، منزلت های هویت، خود پنداشت

متن کامل [PDF 783 kb]   (60 دریافت)