رویش روان شناسی (نشریه علمی تخصصی )

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش روان­شناسی وحدت­مدار بر خودشفقت­ورزی و صمیمیت زناشویی در مادران در مرحله آشیانۀ خالی انجام شد. روش پژوهش نیمه­آزمایشی با طرح پیش­آزمون_پس­آزمون، گروه گواه و پیگیری ۲ ماهه بود. جامعۀ آماری متشکل از مادران در مرحلۀ آشیانه خالی شهر تهران بود. روش نمونه­گیری به صورت هدفمند بود و با در نظر گرفتن معیارهای ورود به مطالعه، ۲۴ مادر در دو گروه ۱۲ نفری به صورت تصادف گمارده شدند. گروه آزمایش در ۶  جلسه حضوری آموزش روان­­شناسی وحدت­مدار، هفته­ای یکبار، به مدت ۱۲۰ دقیقه شرکت و ۶ جلسه تمرین در منزل را دریافت کردند و گروه گواه در فهرست انتظار قرار گرفتند. ابزار پژوهش، فرم کوتاه خود شفقت­ورزی و مقیاس صمیمیت واکر بود. جهت تجزیه و تحلیل داده­ها، از آمار توصیفی و آزمون تحلیل کوواریانس تک ­متغیره استفاده شد. نتایج نشان داد که آموزش روان­شناسی وحدت­مدار بر بهبود خودشفقت ورزی مادران در مرحله آشیانۀ خالی، اثربخشی معناداری دارد. اما اثربخشی این مداخله بر صمیمیت زناشویی این افراد معنادار نبود. این نتایج پس از پیگیری ۲ ماهه نیز پایدار بود. بنابراین آموزش روان­شناسی وحدت­مدار می­تواند به عنوان یکی از مداخلات روان­شناختی مؤثر بر افزایش خودشفقت­ورزی مادران در مرحلۀ آشیانۀ خالی مورد استفاده قرار گیرد.