سال 9، شماره 10 - ( دي 1399/ شماره پياپي 55 1399 )
سال 9 شماره 10 صفحات 58-47 |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- دانشجوی دکتری مشاوره، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران. ، vahdanimahboobeh@gmail.com
2- دانشجوی کارشناسی ارشد مشاوره خانواده، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران.
3- دانشجوی دکتری مشاوره، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران.
4- دانشیار گروه مشاوره، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران.
2- دانشجوی کارشناسی ارشد مشاوره خانواده، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران.
3- دانشجوی دکتری مشاوره، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران.
4- دانشیار گروه مشاوره، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران.
چکیده: (3507 مشاهده)
دلزدگی زناشویی کاهش تدریجی دل‌بستگی عاطفی است که مواردی مانند کم شدن توجه به همسر، دوری عاطفی و افزایش احساس دلسردی و بی‌تفاوتی نسبت به همسر را در برمی‌گیرد. هدف پژوهش حاضر پیشبینی دلزدگی زناشویی بر اساس ابرازگری هیجانی، تحمل پریشانی و الگوهای ارتباطی دانشجویان زن متأهل بود. روش این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری دانشجویان زن متأهل دانشگاه علامه طباطبائی در سال تحصیلی 99-98 بود. از میان آن‌ها 280 نفر که ملاک‌های ورود را دارا بودند، به‌صورت در دسترس به‌عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش حاضر پرسشنامه دلزدگی زناشویی پاینز (1996)، پرسشنامه الگوهای ارتباطی کریستنسن و سالاوی (1984)، مقیاس تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (2005) و پرسشنامه ابراز هیجان کینگ و امونز (1990) بودند. داده‌های پژوهش با استفاده از تحلیل رگرسیون مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد عوامل ارتباط سازنده/ متقابل، ابراز صمیمیت، و دو مولفه تحمل پریشانی شامل ارزیابی و تنظیم، دلزدگی زناشویی را به طور منفی پیشبینی می‌کنند. همچنین ابراز هیجان منفی، به طور مثبت دلزدگی زناشویی را پیشبینی میکند. با توجه به نتایج پژوهش می‌توان از طریق آموزش الگوهای ارتباطی سازنده، شیوههای ابراز هیجان مناسب، و افزایش تحمل پریشانی به کیفیت زندگی زناشویی زوجین و کاهش دلزدگی آن‌ها کمک کرد.
نوع مقاله: پژوهشي |
موضوع مقاله:
مشاوره
دریافت: 1399/6/14 | ویرایش نهایی: 1399/11/6 | پذیرش: 1399/6/29 | انتشار الکترونیک: 1399/10/10
دریافت: 1399/6/14 | ویرایش نهایی: 1399/11/6 | پذیرش: 1399/6/29 | انتشار الکترونیک: 1399/10/10
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |