تحمل پریشانی به میزانی که یک فرد قادر به تحمل حالت­ های روانشناختی و یا جسمانی منفی است اشاره می­ کند. تحمل پریشانی به طور فزاینده­ ای به عنوان یک سازه مهم در ایجاد بینش ­های جدید در مورد شروع و ابقاء آسیب­شناسی روانی همچنین پیشگیری و درمان آن ملاحظه می­ شود. هدف این مقاله، بررسی مبانی نظری و تجربی پژوهش تحمل پریشانی است. روش پژوهش مطالعات کتابخانه­ ای و یادداشت برداری و خواندن اسناد است. بررسی ادبیات علمی نشان می­ دهد تعدادی روش امیدبخش برای مفهوم ­سازی و اندازه­ گیری تحمل پریشانی همچنین روابط بین تحمل پریشانی و نشانه­ ها و اختلالات آسیب­ شناختی وجود دارد. اما ناهمگنی مفهومی و عملیاتی قابل توجه­ ای در سراسر ادبیات تحمل پریشانی وجود دارد. با توجه به تعاریف مفهومی و عملیاتی این سازه، روابط آن با سازه­ ها و فرآیندهای دیگر، روابط آن با آسیب­ پذیری و انعطاف ­پذیری به آسیب شناسی روانی و نقش آن به عنوان یک درمان و هدف اقدامات پیشگیرانه تعدادی پرسش اساسی باقی می­ ماند.