درمانهای مبتنی بر پذیرش و تعهد باعث افزایش انعطاف پذیری روانشناختی و ارتقاء سلامت روانی و کیفیت زندگی در افراد می‌شود. هدف این پژوهش بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT)  بر کیفیت زندگی و رضایتمندی زناشویی مادران خانه‌دار می‌باشد. پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با روش پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل انجام گرفت. جامعه آماری پژوهش حاضر مادران خانه‌دار دارای کودکان پیش‌دبستانی شهر اسلامشهر بودند که جهت تعیین حجم نمونه پژوهش ابتدا از بین پیش‌دبستانی‌های موجود 3 پیش‌دبستانی به‌صورت تصادفی خوشه‌‌ای انتخاب و از کلیه مادران خانه‌دار خواسته شد تا به پرسشنامه‌های کیفیت زندگی و رضایتمندی زناشویی پاسخ دهند و از بین کسانی که نمره بالاتری (طبق معیار نقطه برش) در این آزمون کسب کردند به‌عنوان نمونه پژوهشی به حجم 40 نفر و با استفاده از روش نمونه‌گیری تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل که تعداد هر گروه 20 نفر بود جایگزین شدند. پس از اجرای پرسشنامه‌های  کیفیت زندگی و رضایتمندی زناشویی انریچ روی هر دو گروه کنترل و آزمایش، اعضای گروه آزمایش به مدت 8 جلسه و هر جلسه به مدت 90 دقیقه در جلسات آموزش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد شرکت کردند، هیچ‌یک از اعضای گروه کنترل در جلسات آموزشی شرکت نداشتند. پس از اتمام دوره آموزش، پرسشنامه‌ها مجدداً در مورد هر دو گروه اجرا شد و پس از 45 روز مجدداً آزمون پیگیری گرفته و داده‌های حاصل از پیش‌آزمون – پس‌آزمون و پیگیری از طریق تحلیل کوواریانس و با استفاده از نرم‌افزار Spss-23 تحلیل شد. تحلیل داده‌ها نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، کیفیت زندگی و مولفه‌های آن و همچنین رضایتمندی زناشویی را در شرکت‌کنندگان گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل به طور معناداری افزایش داده است. بنابر یافته های این مطالعه، روش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، سبب افزایش کیفیت زندگی و رضایتمندی زناشویی مادران خانه‌دار می‌شود و نمایانگر افق های تازه ای در مداخلات بالینی است و می توان از آن به عنوان یک روش مداخله ای موثر در افزایش کیفیت زندگی و رضایتمندی زناشویی سود جست.