خانواده، آموزشگاه ماندگارترین یادگیری­هاست، چراکه همیشه یادگیری ضمنی و مشاهده­ای بیشترین پایداری را دارد. از طرفی، کودکان تیزهوش موضوع مطالعات بسیاری قرار گرفته­اند. این مقاله مروری است بر پژوهش­های انجام شده در زمینه پدیدۀ کمال­زدگی در خانواده کودکان تیزهوش. یکی از ویژگی­های شخصیتی دانش­آموزان تیزهوش، کمال­گرایی است که در صورت انحراف تبدیل به کمال­زدگی می­شود. شواهد پژوهشی مؤید آن است که والدین و معلمان از کودکانی که به وسیله متخصصان سنجش، تیزهوش معرفی می­شوند انتظار دارند که در همه زمینه­ها عالی عمل کنند. چنین انتظاراتی از تیزهوشان آن­ها را مستعد کمال­زدگی می­کند که خود این ویژگی باعث ایجاد آسیب­های روان­شناختی جبران­ناپذیری در آن­ها می­شود. بر اساس یافته­های پژوهشی این طور به نظر می­رسد که انتظارات بالای خانواده از فرزند تیزهوش منجر به استقرار کمال­زدگی و به تبع آن عدم موفقیت کودک تیزهوش می­شود. نکاتی جهت آموزش نحوۀ برخورد صحیح خانواده­ها با کودکان تیزهوش در متن مقاله مطرح شده است.