سال 10، شماره 6 - ( شهریور 1400/ شماره پیاپی 63 1400 )                   سال 10 شماره 6 صفحات 30-21 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


1- کاندیدای دکتری، روانشناسی، گروه روانشناسی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران.
2- کاندیدای دکتری، روانشناسی بالینی، گروه روانشناسی بالینی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران.
3- کارشناسی ارشد، روانشناسی بالینی کودک و نوجوان، گروه روانشناسی بالینی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران.
4- دانشجوی دکتری، روانشناسی بالینی، گروه روانشناسی بالینی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه علم و فرهنگ، تهران، ایران. ، kazeminegin91@gmail.com
چکیده:   (1233 مشاهده)
پژوهش حاضر با هدف مقایسه نوجوانان دارای اعتیاد به تلفن همراه هوشمند، در معرض خطر و عادی از نظر ترس از جا ماندن و افسردگی انجام شد. در این پژوهش ۳۸۲ دانش‌آموز دبیرستانی با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و ابزارهای پژوهش را تکمیل کردند. در پژوهش حاضر از پرسشنامه اعتیاد به اینترنت یانگ(یانگ، ۱۹۹۸مقیاس افسردگی نوجوانان کوتچر(لیبلانک، المودوار، بروکس و کوتچر، ۲۰۰۲)، مقیاس ترس از جا ماندن ابل(ابل، بوف و بور2016) و نسخه کوتاه مقیاس اعتیاد به تلفن همراه هوشمند(کوون،کیم، چو و یانگ، ۲۰۱3) استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده­ها با استفاده از آزمون مانووا انجام شد. نتایج بررسی اثر متغیر گروه (نوجوانان دارای اعتیاد به تلفن همراه هوشمند، در معرض خطر و عادی) با استفاده از آزمون لامبدا ‏ویلکز روی ترکیب خطی خرده مقیاسهای ترس از جاماندن حاکی از وجود اثر معنیدار گروه (17/0 =2η ؛ 001/0‏P<، ‏‏40/25=(728و6)‏F‏) بود و بین گروه ها در خرده مقیاس­های عزت­نفس (05/0P<، 79/3=(2، 366)F)، تعامل اجتماعی (001/0P<، 08/15=(2، 280)F) و اضطراب اجتماعی (001/0P<، 37/72=(2، 366)F)  تفاوت معنی­داری به لحاظ آماری مشاهده گردید. یافته‌های پژوهش حاضر نشان می‌دهد که نوجوانان دارای اعتیاد به تلفن همراه هوشمند و در معرض خطر، میزان بالاتری از ترس از جا ماندن و افسردگی نسبت به گروه عادی تجربه می‌کنند.
متن کامل [PDF 432 kb]   (680 دریافت)    
نوع مقاله: پژوهشي | موضوع مقاله: روانشناسی بالینی
دریافت: 1399/12/11 | ویرایش نهایی: 1400/7/3 | پذیرش: 1400/2/25 | انتشار الکترونیک: 1400/6/10

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.