سال 10، شماره 10 - ( دی 1400/ شماره پیاپی 67 1400 )                   سال 10 شماره 10 صفحات 160-145 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


1- دانشجوی دکتری مشاوره، گروه مشاوره، واحد سنندج، دانشگاه آزاد اسلامی، سنندج، ایران.
2- استادیار، گروه مشاوره، دانشگاه رازی، کرمانشاه، ایران. ، mgolmohammadian@gmail.com
3- استادیار، گروه مشاوره خانواده، واحد سنندج، دانشگاه آزاد اسلامی، سنندج، ایران.
چکیده:   (1169 مشاهده)
پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی زوج‌درمانی راه‌حل‌مدار و هیجان‌مدار بر بخشودگی، عملکرد جنسی و باورهای ارتباطی زوج‌های دارای تجربه خیانت زناشویی شهر کرمانشاه انجام شد. روش پژوهش نیمه‌آزمایشی و از نوع طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل زوج های در شُرف طلاق که دارای تجربه خیانت زناشویی شهر کرمانشاه در سال 1398 بودند را تشکیل می‌داد. نمونه پژوهش شامل 36 زوج بودند که به‌صورت در دسترس انتخاب شدند و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه گواه (هر کدام 12 زوج) جایگزین شدند. شرکت‌کنندگان قبل و بعد از مداخله، پرسشنامه‌های بخشودگی (FFS) (احتشام‌زاده و همکاران، 1389)، عملکرد جنسی زنان (FSFI) (روزن و همکاران، 2000)، سلامت جنسی مردان (MSHQ) (روزن و همکاران، 2004) و باورهای ارتباطی (CBQ) (آیدلسون و اپستین، 1982) را تکمیل کردند. برنامه آموزش زوج‌درمانی راه‌حل‌مدار و زوج‌درمانی هیجان‌مدار به‌مدت 8 جلسه، هر جلسه به‌مدت 90 دقیقه و یک‌بار در هفته برای دو گروه آزمایش اجرا شد. گروه گواه آموزشی دریافت نکرد. جهت آزمون فرضیه‌ها از آزمون تحلیل کوواریانس با آزمون تعقیبی بن‌فرونی استفاده شده است. یافته‌ها نشان داد که بین گروه‌های آزمایشی و گواه تفاوت معناداری وجود دارد (001/0p< به‌طور کُلی هر دو روش درمانی اثربخشی یکسانی داشتند. براین اساس، زوج‌درمانی راه‌حل‌مدار و هیجان‌مدار می‌تواند به‌عنوان روشی موثر و کارآمد در افزایش بخشودگی، عملکرد جنسی و کاهش باورهای ناکارآمد زوجین توسط درمانگران مورد استفاده قرار گیرد و در نتیجه به بهبود روابط زناشویی کمک نماید.
متن کامل [PDF 1331 kb]   (44 دریافت)    
نوع مقاله: پژوهشي | موضوع مقاله: روانشناسی خانواده
دریافت: 1400/4/1 | ویرایش نهایی: 1400/12/12 | پذیرش: 1400/6/20 | انتشار الکترونیک: 1400/11/10

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.