سال 11، شماره 1 - ( فروردین 1401/ شماره پیاپی 70 1401 )                   سال 11 شماره 1 صفحات 124-113 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


1- دانشجوی دکتری، گروه روان‌شناسی، واحد اردبیل، دانشگاه آزاد اسلامی، اردبیل، ایران.
2- استادیار، گروه روان‌شناسی، واحد اردبیل، دانشگاه آزاد اسلامی، اردبیل، ایران. ، staklavi@gmail.com
3- استادیار، گروه روان‌شناسی، واحد اردبیل، دانشگاه آزاد اسلامی، اردبیل، ایران.
چکیده:   (1187 مشاهده)
پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان روان­پویشی کوتاه مدت بر ابرازگری هیجان و تمایزیافتگی زنان خیانت دیده انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش­آزمون-پس­آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی زنان خیانت دیده مراجعه کننده به مراکز مشاوره و خدمات روانشناختی شهر تهران در نیمه دوم سال 1399 بودند که با روش نمونه­گیری در دسترس تعداد 40 نفر به عنوان نمونه انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه 20 نفری آزمایش و در انتظار درمان جایگزین شدند. گروه آزمایش 9 جلسه 75 دقیقه­ای تحت درمان روان­پویشی کوتاه مدت قرار گرفتند و گروه در انتظار درمان در لیست انتظار ماندند. ابزارهای مورد استفاده شامل پرسشنامه­های ابرازگری هیجانی (EEQ) (کینگ و امونز، 1990) و تمایزیافتگی (DSI) (اسکورن و فریدلندر، 2003) بود که در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون مورد استفاده قرار گرفتند. تجزیه ‌و تحلیل داده­ها از طریق نرم‌افزار SPSS22 و با آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره (مانکوا) انجام گرفت. یافته­ها نشان داد درمان روان­پویشی کوتاه مدت موجب افزایش ابرازگری هیجان (و مولفه­های آن) (01/0p<) و تمایز یافتگی (و مولفه­های آن) (01/0p<) در زنان خیانت دیده شد. این نتایج می­تواند تلویحات آموزشی و درمانی مناسبی برای درمانگران و نیز زنان خیانت دیده به منظور کاهش مشکلات ناشی از این معضل فراهم نماید.
متن کامل [PDF 658 kb]   (587 دریافت)    
نوع مقاله: پژوهشي | موضوع مقاله: روانشناسی عمومی
دریافت: 1400/7/4 | ویرایش نهایی: 1401/1/28 | پذیرش: 1400/7/29 | انتشار الکترونیک: 1401/1/28

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.