رویش روان شناسی (نشریه علمی تخصصی )

رابطه هنر و تربیت، رابطه‌ای دیرین است. امروزه نیز هنر در ابعاد مختلف زندگی فردی و اجتماعی بخصوص در حوزه‌ تعلیم و تربیت دارای جایگاهی بی‌بدیل است و چنان‌چه پیام‌های آموزشی و تربیتی با جاذبه‌های هنری همراه شود موفقیت و اثربخشی مضاعفی پیدا می‌کنند. بنابراین باید این واسطه ارزشمند را به خوبی شناخت و آن را در نظام آموزش رسمی و غیررسمی به خدمت گرفت. تحقیق حاضر از نوع توصیفی و تحلیلی بوده و هدف آن بررسی نقش و پیامدهای تربیتی هنر در عموم بخصوص کودکان و نوجوانان است. فرض اصلی مقاله حاضر این است که هنر نقشی ماندگار در پرورش ابعاد مختلف شخصیت انسان و رشد ویژگی‌ها و قابلیت‌های مختلف او دارد. لذا هنر با همه گستردگی و در تمامی جلوه‌‌هایش، بیانگر وجود قابلیت و زمینه‌ای در آدمی است که رشد و بروز آن مستلزم فعالیتی منظم و هدفمند، بنام تربیت هنری است. برای بررسی این فرضیه، پیامدهای تربیتی و روانشناختی آموزش از طریق هنر به استناد مجموعه‌ای از مستندات پژوهشی و جستجوی هدفمند در منابع علمی شناسایی و بطور نظام‌دار تحلیل و تبیین شده است. نتایج بیانگر آن است که کارکرد اساسی هنر، تأثیرگذاری بر حوزه‌های مختلف شناختی، تربیت معنوی و رشد فضائل اخلاقی، رشد احساسات و عواطف، پرورش خلاقیت و آفرینشگری، توسعه ارتباطات اجتماعی و شکل‌دهی به هویت فرهنگی در مخاطبان است.