مجله رویش روا‌ن‌شناسی از دادن گواهی‌های کاغذی معذور است. لطفا تقاضا نکنید. همه گواهی ها در صفحه شخصی کاربران موجود است.
جستجو در مقالات منتشر شده
۳ نتیجه برای سبکهای دلبستگی
مهتاب برخورداری، دکتر محسن حجت خواه، دکتر محمد سجاد صیدی،
سال ۱۱، شماره ۳ - ( ۳-۱۴۰۱ )
چکیده
هدف از انجام این پژوهش بررسی نقش واسطه ای خود شفقت ورزی و مثبت اندیشی در رابطه بین سبک های دلبستگی و شادکامی نوجوانان بود. پژوهش حاضر از نظر هدف جز پژوهشهای بنیادی و از نظر روش از نوع مطالعات همبستگی (مدلیابی معادلات ساختاری) بود. جامعۀ آماری پژوهش را کلیه دانشآموزان مقطع متوسطه اول و دوم شهرستان هلیلان در سال۱۴۰۱-۱۴۰۰ تشکیل دادند که از بین آنها به صورت نمونه گیری تصادفی خوشه ای۳۷۰ نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. پرسشنامه های این پژوهش شامل پرسشنامه سبک های دلبستگی بزرگسالان (AAI) سیمپسون (۱۹۹۰)، پرسشنامه خودشفقت ورزی (SCS)نف (۲۰۰۳)، پرسشنامه افکار خودآیند مثبت (ATQ-P) اینگرام و ویسنیکی (۱۹۸۸) و پرسشنامه شادکامی آکسفورد (OHI) آرگیل و همکاران (۱۹۸۹) بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل معادلات ساختاری استفاده شد. یافتهها نشان داد شادکامی با سبک دلبستگی ایمن رابطه مثبت و معنا دار(۱۵/۰β=) و با سبک دلبستگی ناایمن رابطه منفی و معنادار (۳۵/۰-=β) داشت. از سوی دیگر رابطه شادکامی با سبک دلبستگی ایمن از طریق خودشفقت ورزی و مثبت اندیشی مثبت و معنادار (۲۷/۰=β) و با سبک دلبستگی ناایمن منفی و معنادار (۲۲/۰-=β) بود. مدل از برازش مطلوب برخوردار بود. میتوان نتیجه گرفت که شادکامی بهصورت مستقیم و غیرمستقیم از طریق دو متغیر خودشفقت ورزی و مثبت اندیشی با سبکهای دلبستگی رابطه دارد. بنابراین خود شفقت ورزی و مثبت اندیشی میتوانند در رابطه بین سبکهای دلبستگی و شادکامی نقش واسطهای ایفا کنند.
فهیمه الیاسی، حسن میرزاحسینی، غلامرضا شریفی راد،
سال ۱۳، شماره ۱۲ - ( ۱۲-۱۴۰۳ )
چکیده
هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی برنامه غنیسازی زناشویی گروهی به روش گاتمن بر دشواری در تنظیم هیجان، الگوهای ارتباطی و سبکهای دلبستگی زوجین استان قم بود. این پژوهش به لحاظ روش نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون- پسآزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمام زوجین مراجعهکننده به مراکز مشاوره و خدمات روانشناختی شهر قم در سال ۱۴۰۲ بود که به روش نمونهگیری در دسترس تعداد ۴۰ نفر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه ۲۰نفر) گمارده شدند. گروه آزمایش ۸ جلسه برنامه غنیسازی زناشویی گروهی به روش گاتمن (هر هفته یک جلسه ۹۰دقیقهای) دریافت کردند، اما گروه کنترل هیچ مداخلهای دریافت نکرد. به منظور جمعآوری دادهها از پرسشنامههای دشواری تنظیم هیجان (DERS) (گراتز و روئمر، ۲۰۰۴)، الگوهای ارتباطی (CPQ) (کریستنس و سولاوای، ۱۹۹۱) و مقیاس سبک دلبستگی بزرگسال (RAAS) (کولینز و رید، ۱۹۹۶) استفاده شد. نتایج حاصل از تحلیل دادهها با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغیره نشان داد که با کنترل اثر پیشآزمون بین میانگین پسآزمون دشواری در تنظیم هیجان، الگوهای ارتباطی و سبکهای دلبستگی در دو گروه آزمایش و کنترل تفاوت معناداری در سطح ۰۵/۰ وجود داشت. بر اساس نتایج پژوهش حاضر میتوان از برنامه غنیسازی زناشویی گروهی به روش گاتمن در بهبود دشواری در تنظیم هیجان، الگوهای ارتباطی و سبکهای دلبستگی زوجین استفاده کرد.
سمیه پور شمس، لیلا ترابیان،
سال ۱۴، شماره ۱ - ( ۱-۱۴۰۴ )
چکیده
پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش واسطهای ذهنی سازی در رابطه بین سبکهای دلبستگی با مشکلات بین فردی زوجین در حال طلاق انجام شد. پژوهش حاضر توصیفی_همبستگی از نوع مدلیابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش کلیه افراد در حال طلاق مراکز مشاوره شهر کرمان در سال ۱۴۰۱ و ۱۴۰۲ بودند. به روش نمونهگیری در دسترس، نمونه‌ای به تعداد ۲۷۰ نفر انتخاب و در مطالعه شرکت کردند. ابزارهای این پژوهش شامل پرسشنامه مشکلات بین فردی (IPQ، بارخام و همکاران، ۱۹۹۶)، پرسشنامه دلبستگی بزرگسالان (RAAS، کولینز، ۱۹۹۶) و پرسشنامه ذهنی سازی (MQ، فوناگی و همکاران، ۱۹۹۸) بودند. دادهها با استفاده از روش تحلیل معادلات ساختاری تجزیه و تحلیل شدند. نتایج تحلیل معادلات ساختاری حاکی از برازش مناسب مدل بود. یافتهها نشان داد که سبک دلبستگی اجتنابی و اضطرابی به صورت مستقیم قادر به پیشبینی مشکلات بین فردی بودند (۰۰۱/۰p‹). همچنین سبکهای دلبستگی به صورت غیر مستقیم از طریق ذهنی سازی توانستند مشکلات بین فردی زوجین را پیشبینی کنند (۰۰۱/۰p‹). این نتایج نشان میدهد که سبکهای دلبستگی با توجه به نقش مهم ذهنی سازی میتوانند تبیین کننده مشکلات بین فردی زوجین باشند و لزوم توجه به این عوامل در تعامل با یکدیگر در برنامههای کاهش مشکلات بین فردی زوجین ضروری است.
