مجله رویش روا‌ن‌شناسی از دادن گواهی‌های کاغذی معذور است. لطفا تقاضا نکنید. همه گواهی ها در صفحه شخصی کاربران موجود است.
جستجو در مقالات منتشر شده
۲ نتیجه برای راستین
شکوه قارونی، مرضیه راستین،
سال ۱۲، شماره ۹ - ( آذر ۱۴۰۲ / پیاپی ۹۰ ۱۴۰۲ )
چکیده
پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی شفقتدرمانی و درمان مبتنی بر ذهن‌آگاهی بر تنظیم شناختی هیجان بازماندگان موتوفیان بیماری کووید-۱۹انجام شد. روش پژوهش نیمه‌آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون، با گروه کنترل و دوره پیگیری ۳ ماهه بود. جامعه‌آماری پژوهش شامل تمامی افراد سوگوار و داغ دیده ساکن شهر کرج که در بازه زمانی مرداد تا آذرماه ۱۴۰۰ بود یکی از بستگان درجه یک خود را با تشخیص ابتلا به کرونا از دست داده بود. ۴۵ نفر به صورت داوطلبانه با اعلام فراخوان وارد مطالعه شدند و بطور تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه گواه (هرگروه ۱۵ نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش اول و دوم هر یک به ترتیب طی ۸ جلسه هفتگی تحت مداخله شفقتدرمانی و درمان مبتنی بر ذهن‌آگاهی قرار گرفتند. ابزار پژوهش پرسشنامه‌ی تنظیم شناختی هیجان (CERQ، گارنفسکی و کرایج، ۲۰۰۶) بود. تحلیل دادهها با روش تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر و آزمون بونفرونی انجام شد. یافته‌های بدست آمده نشان داد که هر دو مداخله‌ی شفقتدرمانی و درمان مبتنی بر ذهن‌آگاهی در مقایسه با گروه گواه به طور معنی‌داری باعث افزایش تنظیم هیجان سازش یافته و کاهش تنظیم هیجان سازش نایافته می‌شوند (۰۱/۰P<) و تأثیر هر دو روش مداخله تا مرحله پیگیری (۳ماهه) ماندگار بود. همچنین بین میزان اثربخشی دو روش تفاوت معناداری وجود نداشت (۰۱/۰<P). بر اساس نتایج حاصل از این پژوهش میتوان گفت هر دو درمان شفقتدرمانی و درمان مبتنی بر ذهن‌آگاهی بر تنظیم شناختی هیجان بازماندگان موتوفیان بیماری کووید-۱۹انجام مؤثر بودند.
راستین آسایش خورشید، حورا قربانی پلکوئی، احمدعلی نعمت پور درزی،
سال ۱۳، شماره ۸ - ( آبان ۱۴۰۳ / پیاپی ۱۰۱ ۱۴۰۳ )
چکیده
هدف از پژوهش حاضر تعیین نقش میانجی شرم بدنی در رابطه بین شفقت بدنی و اضطراب اجتماعی بود. این پژوهش توصیفی-همبستگی از نوع مدلیابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری این پژوهش دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد لاهیجان در سال ۱۴۰۲ بودند؛ در این مطالعه ۲۸۰ دانشجو به روش دردسترس انتخاب شدند. جهت جمعآوری دادهها از مقیاس شفقت به بدن (BCS؛ آلتمن و همکاران، ۲۰۲۰)، پرسشنامه اضطراب اجتماعی بزرگسالان (SAQ-A۳۰، کابالو و همکاران، ۲۰۱۰) و مقیاس شرم از تصویر بدنی (BISS، دوارت و همکاران، ۲۰۱۴) استفاده شد. تحلیل دادهها با استفاده از روش معادلات ساختاری انجام شد. نتایج نشان داد که مدل ارائه شده از برازش مطلوب برخوردار بود. نتایج ضرایب اثرات مستقیم نشان داد که شفقت بدنی به طور منفی بر اضطراب اجتماعی اثر مستقیم و معنادار داشت؛ شرم بدنی بهطور مثبت بر اضطراب اجتماعی اثر مستقیم داشت؛ همچنین شفقت بدنی بهطور منفی بر شرم بدنی اثر مستقیم داشت (۰۵/۰>P). نتایج آزمون بوت استرپ نشان داد که شرم بدنی بین شفقت به بدن و اضطراب اجتماعی نقش میانجی داشت (۰۵/۰>P). نتایج این مطالعه نشان داد که شفقت بدنی نقش موثری بر کاهش اضطراب اجتماعی داشت؛ همچنین این رابطه توسط شرم بدنی میانجیگری شد. در واقع میتوان گفت که شفقت به واسطه کاهش شرم بدنی منجر به بهبود اضطراب اجتماعی شد.
