۱۳ نتیجه برای هیجانمدار
اعظم ایمانی‌زاد، دکتر محسن گل‌محمدیان، دکتر امید مرادی، دکتر محمود گودرزی،
سال ۱۰، شماره ۱۰ - ( ۱۱-۱۴۰۰ )
چکیده
پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی زوجدرمانی راه‌حل‌مدار و هیجانمدار بر بخشودگی، عملکرد جنسی و باورهای ارتباطی زوج‌های دارای تجربه خیانت زناشویی شهر کرمانشاه انجام شد. روش پژوهش نیمهآزمایشی و از نوع طرح پیشآزمون و پسآزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل زوج های در شُرف طلاق که دارای تجربه خیانت زناشویی شهر کرمانشاه در سال ۱۳۹۸ بودند را تشکیل میداد. نمونه پژوهش شامل ۳۶ زوج بودند که به‌صورت در دسترس انتخاب شدند و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه گواه (هر کدام ۱۲ زوج) جایگزین شدند. شرکت‌کنندگان قبل و بعد از مداخله، پرسشنامه‌های بخشودگی (FFS) (احتشام‌زاده و همکاران، ۱۳۸۹)، عملکرد جنسی زنان (FSFI) (روزن و همکاران، ۲۰۰۰)، سلامت جنسی مردان (MSHQ) (روزن و همکاران، ۲۰۰۴) و باورهای ارتباطی (CBQ) (آیدلسون و اپستین، ۱۹۸۲) را تکمیل کردند. برنامه آموزش زوجدرمانی راه‌حل‌مدار و زوجدرمانی هیجانمدار به‌مدت ۸ جلسه، هر جلسه به‌مدت ۹۰ دقیقه و یک‌بار در هفته برای دو گروه آزمایش اجرا شد. گروه گواه آموزشی دریافت نکرد. جهت آزمون فرضیه‌ها از آزمون تحلیل کوواریانس با آزمون تعقیبی بنفرونی استفاده شده است. یافته‌ها نشان داد که بین گروه‌های آزمایشی و گواه تفاوت معناداری وجود دارد (۰۰۱/۰p<)؛ به‌طور کُلی هر دو روش درمانی اثربخشی یکسانی داشتند. براین اساس، زوجدرمانی راه‌حل‌مدار و هیجانمدار میتواند به‌عنوان روشی موثر و کارآمد در افزایش بخشودگی، عملکرد جنسی و کاهش باورهای ناکارآمد زوجین توسط درمانگران مورد استفاده قرار گیرد و در نتیجه به بهبود روابط زناشویی کمک نماید.
مرضیه حیدرپور اسکندری، دکتر ناصر امینی، دکتر غلامرضا جعفری نیا،
سال ۱۰، شماره ۱۲ - ( ۱۲-۱۴۰۰ )
چکیده
هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی زوجدرمانی هیجانمدار و ذهنآگاهی مبتنی بر کاهش استرس بر طلاق عاطفی زوجین بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل همراه با مرحله پیگیری ۲ ماهه بود. جامعه آماری کلیه زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره و خدمات روانشناختی شهر شیراز در سال ۱۴۰۰-۱۳۹۹ بودند و با استفاده از روش نمونهگیری تصادفی ساده تعداد ۳۰ زوج از آنان انتخاب و در سه گروه(در گروه آزمایش زوج درمانی هیجان مدار ۱۰ زوج، در گروه آزمایش ذهنآگاهی مبتنی بر کاهش استرس ۱۰ زوج و گروه گواه ۱۰ زوج) جایگزین شدند. از پرسشنامه طلاق عاطفی(EDQ) گاتمن(۱۹۹۵) به منظور گردآوری اطلاعات استفاده شد. تجزیه و تحلیل دادهها بوسیله آزمون‌های آماری تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر و آزمون تعقیبی بنفرونی نشان داد که هر دو درمان مذکور در مرحله پسآزمون و پیگیری نسبت به گروه گواه اثربخشی معناداری بر طلاق عاطفی اعمال کردند (۰۵/۰>P). همچنین زوج درمانی هیجان مدار در مقایسه با ذهنآگاهی مبتنی بر کاهش استرس بر کاهش طلاق عاطفی مؤثرتر بود (۰۵/۰>P). بر اساس یافته‌ها میتوان نتیجه گرفت که زوج درمانی هیجانمدار و ذهن آگاهی مبتنی بر کاهش استرس میتوانند به عنوان یک شیوه درمانی برای کاهش طلاق عاطفی در مراکز درمانی به کار برده شوند.
سمیه محمدی تیله نویی، نفیسه بابایی، عماد ایمانی راد، امینه کاشانیان، گل مهر احمدی،
سال ۱۲، شماره ۷ - ( ۷-۱۴۰۲ )
چکیده
هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی زوجدرمانی هیجانمدار و زوجدرمانی تلفیقی مبتنی بر پذیرش و تعهد و طرحوارهدرمانی بر انعطافپذیری شناختی زوجین بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون_پس آزمون با گروه کنترل و دوره پیگیری دو ماهه بود. جامعه آماری پژوهش شامل زوجین متقاضی طلاق مراکز مشاوره بینش و حکمت شهرستان حکمت در سال ۱۳۹۸ بودند. ۲۴ زوج (۴۸ نفر) نفر با نمونهگیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه (هر گروه ۸ زوج) گمارده شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه انعظافپذیری شناختی (CFI-I) دنیس و واندروال (۲۰۱۰) بود. هر گروه آزمایش ۱۴ جلسه مداخله دریافت کردند. برای تحلیل دادهها از تحلیل واریانس اندازهگیری مکرر استفاده گردید. نتایج نشان داد که هر دو گروه آزمایش در مرحله پس آزمون و پیگیری به صورت معناداری میانگین بیشتری در مقایسه با گروه گواه در خرده مقیاسهای انعطافپذیری شناختی (جایگزین، کنترل و جایگزین برای رفتارهای انسانی) کسب کردهاند (۰۱/۰>P). همچنین نتایج نشان داد که زوج درمانی تلفیقی مبتنی بر پذیرش و تعهد و طرحواره درمانی در مقایسه با زوج درمانی هیجانمدار بر خردهمقیاس کنترل اثربخشی بیشتری داشت (۰۵/۰>P). نتایج پژوهش بیانگر اولویت استفاده از زوج درمانی تلفیقی مبتنی بر پذیرش و تعهد و طرحواره درمانی در مقایسه با زوجدرمانی هیجانمدار برای بهبود انعطافپذیری شناختی توسط روانشناسان و مراکز مشاوره زوجین بود.
رقیه پرهام، فهیمه نامدارپور، محمدمسعود دیاریان،
سال ۱۲، شماره ۷ - ( ۷-۱۴۰۲ )
چکیده
هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی رویکرد هیجانمدار بر تحمل پریشانی و تنظیم شناختی هیجان در زنان متأهل بود. روش پژوهش نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون-پسآزمون و گروه گواه با دوره پیگیری یک‌ماهه بود. جامعه‌آماری شامل تمامی زنان متأهل که از نیمه اول خرداد تا پایان مرداد ماه سال ۱۴۰۱ به مراکز سلامت و بهداشت شهر کرج مراجعه کرده بودند؛ که ۳۵ نفر با استفاده از روش نمونهگیری در دسترس انتخاب و به شیوه تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. گروه آزمایش به مدت ۱۰جلسه (۶۰-۷۰دقیقهای) تحت آموزش رویکرد هیجانمدار قرار گرفتند، در حالی که گروه گواه آموزش و مداخله‌ای دریافت نکردند. از مقیاس تحمل پریشانی (DTS، سیمونز و گاهر، ۲۰۰۵) و پرسشنامه راهبردهای تنظیم شناختی هیجان (CERQ، گارنفسکی و همکاران، ۲۰۰۶) به منظور گردآوری اطلاعات استفاده شد. از آزمون تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر جهت تحلیل دادهها استفاده شد. یافته‌ها نشان داد رویکرد هیجانمدار در افزایش تحمل پریشانی در مراحل پسآزمون و پیگیری مؤثر بود (۰۰۱/۰p<). همچنین رویکرد هیجانمدار در افزایش و بهبود تنظیم هیجان سازش یافته و کاهش تنظیم هیجان سازش نایافته در مراحل پسآزمون و پیگیری مؤثر بود (۰۰۱/۰p<). با توجه به یافته‌ها میتوان بیان کرد که اثربخشی رویکرد هیجانمدار در افزایش تحمل پریشانی و بهبود تنظیم شناختی هیجان (افزایش تنظیم هیجان سازش یافته و کاهش تنظیم هیجان سازش نایافته) مؤثر بوده است.
فریبا علیاری خانشان وطن، دکتر حسن احدی، دکتر مریم کلهرنیا گل کار، دکتر مستوره صداقت،
سال ۱۲، شماره ۹ - ( ۹-۱۴۰۲ )
چکیده
هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی درمان شناختی رفتاری و درمان هیجانمدار بر خودپنداره بدنی و تحمل پریشانی زنان مبتلا به بیماری کرونر قلبی بود. پژوهش حاضر نبمه آزمایشی با طرح پیشآزمون - پسآزمون با گروه کنترل و دوره پیگیری دو ماهه بود. جامعه آماری تمامی زنان مبتلا به بیماری کرونر قلبی مراجعه‌کننده به مرکز تخصصی بیمارستان شهید لواسانی تهران در تابستان سال ۱۴۰۰ بودند که به روش داوطلبانه ۴۵ نفر انتخاب و به صورت تصادفی دردو گروه آزمایش و گواه جایگذاری شدند. از پرسشنامه های خودپنداره بدنی مارش و همکاران (۱۹۹۴،PSDQ) و تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (DTS، ۲۰۰۵) استفاده شد. گروه آزمایش اول در ده جلسه ۹۰ دقیقهای و گروه آزمایش دوم در ۹ جلسه ۹۰ دقیقهای تحت مداخله قرار گرفتند. جهت تحلیل دادهها از آزمون تحلیل واریانس اندازهگیری مکرر استفاده شد. نتایج نشان داد بین گروهها در پس آزمون و پیگیری خودپنداره بدنی و تحمل پریشانی تفاوت معناداری وجود دارد (۰۵/۰p>). نتایج نشان داد درمان شناختی رفتاری بر تحمل پریشانی اثربخش تر بود و بین دو درمان در خودپنداره بدنی تفاوت معنادار مشاهده نشد (۰۵/۰p>). در نتیجه به دلیل تأثیر بیشتری که درمان شناختی رفتاری برتحمل پریشانی دارد میتواند به تنهایی و یا با درمان مکمل در تحمل پریشانی در زنان مبتلا به بیماری عروق کرونر مؤثر باشد.
رضا خالقیان، دکتر حسین ابراهیمی مقدم، دکتر تقی پور ابراهیم،
سال ۱۲، شماره ۱۰ - ( ۱۰-۱۴۰۲ )
چکیده
هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی مشاوره گروهی هیجانمدار و آموزش شادی‌بخش لیوبومیرسکی بر امید به زندگی در نوجوانان دارای سابقه خودکشی بود. روش پژوهش نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون - پسآزمون و گروه کنترل با دوره پیگیری مدت دوماهه بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی دانشآموزان پسر دوره اول و دوم متوسطه منطقه ۲۰ شهر تهران در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ که دارای سابقه اقدام به خودکشی بوده و به مرکز مشاوره آموزش‌وپرورش ارجاع داده شده بودند، بود. تعداد ۴۵ نفر به شیوه هدفمند انتخاب و با گمارش تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه گواه قرار گرفتند. ابزار پژوهش پرسشنامه امید به زندگی میلر (۱۹۸۸، MHS) بود. مداخله مشاوره گروهی هیجانمدار و آموزش شادی‌بخشی لیوبومیرسکی در ۸ جلسه ۱۲۰ دقیقهای، هفته‌ای دوبار به‌صورت گروهی برای گروه آزمایش اول و دوم اجرا شد. دادهها با بهره‌گیری از تحلیل واریانس آمیخته تجزیه‌وتحلیل شدند. نتایج نشان داد بین گروهها در پسآزمون و پیگیری امید به زندگی تفاوت معناداری وجود دارد (۰۵/۰>P) و آموزش شادی‌بخشی لیوبومیرسکی نسبت به مشاوره گروهی هیجانمدار به‌طور معناداری بر امید به زندگی نوجوانان دارای سابقه خودکشی اثربخش‌تر بود و بین دو درمان تفاوت معنادار مشاهده شد (۰۵/۰>P). بنابراین میتوان گفت که بین دو درمان آموزش شادی‌بخشی لیوبومیرسکی و مشاوره گروهی هیجانمدار تفاوت معنادار وجود داشت.
سیده سعیده قربانزاده، دکتر آذر کیامرثی، دکتر عباس ابوالقاسمی،
سال ۱۲، شماره ۱۱ - ( ۱۲-۱۴۰۲ )
چکیده
پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت خود و زوج درمانی هیجانمدار بر خودجرحی در زنان قربانی خشونت خانگی انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون-پسآزمون و گروه کنترل با دوره پیگیری دو ماهه بود. بر همین اساس ۶۰ نفر از بین زنان قربانی خشونت خانگی مراجعه کننده به بهزیستی شهر تهران در سال ۱۴۰۱ به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در گروهها گمارده شدند (هر گروه ۲۰ نفر). به منظور جمعآوری دادهها از سیاهه رفتارهای خودآسیب رسان(ISAS) کلونسکی و گلین (۲۰۰۹) استفاده شد و اطلاعات جمعآوری شده با استفاده از تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر تحلیل گردید. نتایج نشان داد در پسآزمون خودجرحی بین دو مداخله تفاوت معناداری وجود دارد (۰۵/۰>P). همچنین بین مداخلات با گروه کنترل تفاوت معنادار آماری گزارش شد (۰۵/۰>P). به عبارتی هر دو روش بر کاهش خودجرحی اثر داشته‌اند و این دو مداخله تفاوت معناداری از نظر اثربخشی بر خودجرحی داشته است؛ این نتایج در پیگیری هر دو مداخله نیز دیده شد (۰۵/۰>P). نتیجهگیری میشود هر دو مداخله توانستند خودجرحی را کاهش دهند؛ اما زوجدرمانی هیجانمدار در کاهش خودجرحی موثرتر عمل کرد؛ ازاین‌رو این درمان میتواند در درمان زنان قربانی خشونت خانگی به کار گرفته شود.
انوشه کاشی‌پزها، زیور صفدری قوشچی،
سال ۱۳، شماره ۴ - ( ۴-۱۴۰۳ )
چکیده
هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی طرحوارهدرمانی و درمان هیجانمدار بر کیفیت روابط زناشویی در زنان آسیب‌دیده از خیانت همسر بود. روش پژوهش حاضر نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون-پسآزمون و گروه کنترل با دوره پیگیری سه‌ماهه بود جامعه آماری پژوهش حاضر متشکل از تمامی زنان آسیب‌دیده از خیانت همسر مراجعه‌کننده به کلینیک‌های روانشناسی منطقه ۱ شهر تهران در شش‌ماهه اول سال ۱۴۰۲ بود که تعداد ۴۵ نفر به شیوه هدفمند انتخاب و با گمارش تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه گواه قرار گرفتند. ابزار این پژوهش پرسشنامه کیفیت روابط زناشویی باسبی و همکاران (۱۹۹۵، RDAS) بود. مداخله هیجان‌محور بسته آموزشی جانسون (۲۰۰۴) و پروتکل طرح‌واره‌محور یانگ و همکاران (۲۰۰۳) در ۹ جلسه ۱۲۰ دقیقهای هفته‌ای دو بار به صورت گروهی برای گروه آزمایش اول و دوم اجرا شد. دادهها با بهره‌گیری از تحلیل واریانس آمیخته تجزیه‌وتحلیل شدند. نتایج تحلیل واریانس نشان داد بین گروهها در پسآزمون و پیگیری کیفیت روابط زناشویی تفاوت معناداری وجود دارد (۰۵/۰>P)، و نتایج نشان داد بین میزان اثربخشی طرحوارهدرمانی و درمان هیجانمدار در بهبود کیفیت روابط زناشویی تفاوت معنادار وجود نداشت (۰۵/۰<P). میتوان این‌گونه نتیجه گرفت که طرحوارهدرمانی و درمان هیجانمدار دو روش مؤثر بر پذیرش همسر زوجین دارای اختلاف زناشویی هستند.
حامد سعیدی، علیرضا ملازاده، حسن حیدری، حسین داودی،
سال ۱۳، شماره ۵ - ( ۶-۱۴۰۳ )
چکیده
هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی زوج درمانی هیجانمدار بر طرح‌واره‌های جنسی و رضایت جنسی زنان متعارض بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون-پسآزمون و گروه کنترل بود. جامعه‌ی آماری پژوهش حاضر متشکل از تمامی زنان متعارض مراجعه کننده به کلینیک‌های مشاوره و روانشناسی شهرستان کرج در سال ۱۴۰۲ بود که از بین آنها ۳۰ نفر به روش نمونهگیری غیرتصادفی و دردسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه (۱۵ نفر در گروه آزمایش و ۱۵ نفر در گروه کنترل) جایگذاری شدند. ابزارهای سنجش شامل پرسشنامه تعارضات زناشویی ثنایی (۱۳۷۹، MCQ)، پرسشنامه طرحواره خودجنسی- فرم زنان آندرسون و سیرانوسکی (۱۹۹۴، WSSS) و مقیاس رضایت جنسی متسون و تراپنل (۲۰۰۵، SSS-W) بود. گروه آزمایش طی ۱۰ جلسهی ۹۰ دقیقهای و هفته‌ای یک بار جلسات زوجدرمانی هیجانمدار جانسون را دریافت کردند. دادهها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس چندمتغیره مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد با کنترل اثر پیشآزمون، بین میانگین پسآزمون طرحواره جنسی و رضایت جنسی در دو گروه آزمایش و کنترل تفاوت معناداری در سطح ۰۵/۰>p وجود دارد. در نتیجه زوجدرمانی هیجانمدار میتواند به‌عنوان روش درمانی مؤثر در جهت بهبود طرحواره جنسی و افزایش رضایت جنسی زناشویی زنان متعارض مورد استفاده قرار گیرد.
مریم سلیمانی، فاطمه ایزدی،
سال ۱۳، شماره ۷ - ( ۷-۱۴۰۳ )
چکیده
هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان هیجانمدار بر خودآگاهی هیجانی، خود شیءانگاری و کاهش علائم در دانشآموزان دختر با نشانههای پرخوری عصبی بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون-پسآزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیهی دانشآموزان دختر مبتلا به پرخوری شهر اصفهان در زمستان ۱۴۰۱ بود که به روش نمونهگیری هدفمند، تعداد ۳۰ نفر از آنها انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه ۱۵ نفر) گمارده شدند. ابزار اندازهگیری پژوهش شامل مقیاس پرخوری (BES) گورمالی و همکاران (۱۹۸۲)، مقیاس خودتاملی و بینش (SRIS) گرنت و همکاران (۲۰۰۲) و پرسشنامه خود شیءانگاری (SOQ) نول و فردریکسون (۱۹۹۸) بود. گروه آزمایش ۱۲ جلسهی ۶۰ دقیقهای (۲ جلسه در هفته) تحت درمان هیجانمدار گرینبرگ (۲۰۱۷) قرار گرفتند. دادهها از طریق آزمون آماری کوواریانس چند متغیره مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج این مطالعه نشان داد که با کنترل اثر پیشآزمون بین میانگین پسآزمون متغیرهای خودآگاهی هیجانی، خودشیءانگاری و علائم پرخوری عصبی بین گروه آزمایش و کنترل تفاوت معناداری وجود دارد (۰۵/۰>P). بر اساس نتایج پژوهش میتوان گفت که درمان هیجانمدار رویکردی مناسب جهت بهبود مشکلات ناشی از پرخوری عصبی در دانشآموزان دختر مبتلا محسوب میگردد.
مریم ساروقی، دکتر کورش گودرزی، دکتر مهدی روزبهانی، دکتر زهرا تنها،
سال ۱۳، شماره ۷ - ( ۷-۱۴۰۳ )
چکیده
پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی درمان هیجانمدار و درمان شفقت به خود بر عزت‌نفس و تجربه شرم در زنان مبتلا به پرخوری بود. پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون-پسآزمون و گروه کنترل با دوره پیگیری۲ ماهه بود. جامعه آماری کلیه زنان مبتلا به اختلال پرخوری شهر تهران در سال ۱۴۰۰ بودند. ابتدا ۴۵ نفر با روش نمونهگیری هدفمند انتخاب و به شیوه تصادفی در ۲ گروه آزمایش و ۱ گروه کنترل جایگزین شدند. ابزارهای این پژوهش شامل شدت پرخوری گومالی و همکاران(۱۹۸۲BES,)، عزت‌نفس روزنبرگ (۱۹۸۹RSEs,)، شرم درونی کوک (۱۹۹۸Cook,) و شرم بیرونی گاس (۱۹۹۴Goss,) بود. از تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر برای تحلیل دادهها استفاده شد. نتایج نشان داد بین میانگین عزت‌نفس و تجربه شرم در هر دو گروه هیجانمدار و شفقت‌به‌خود در مرحله پسآزمون و کنترل تفاوت معنی‌داری وجود دارد (۰۵/۰>P)، یعنی این دو مداخله به شکل معناداری نسبت به گروه کنترل باعث افزایش عزت‌نفس و کاهش تجربه شرم شده‌اند. همچنین نتایج آزمون بنفرونی برای مقایسه اثربخشی دو مداخله هیجانمدار و شفقت‌به‌خود نشان داد تفاوت معنی‌داری بین این دو مداخله در افزایش عزت‌نفس و کاهش تجربه شرم نمونه مورد مطالعه مشاهده نشد(۰۵/۰<P). بنابراین میتوان گفت باوجود اثربخشی هر دو مداخله بر افزایش عزت‌نفس و کاهش شرم زنان مبتلا به پرخوری؛ ارجحیت یک مداخله بر دیگری از نظر آماری معنی‌دار نمی‌باشد.
فائزه تورانی، دکتر حکیمه آقایی، دکتر شهناز نوحی، دکتر سید موسی طباطبایی،
سال ۱۳، شماره ۷ - ( ۷-۱۴۰۳ )
چکیده
هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی درمان هیجانمدار و درمان مبتنی بر شفقت بر سوگ پیش از موعد و پریشانی روانشناختی مراقبین بیماران مبتلا به سرطان بود. روش پژوهش نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون_ پسآزمون و گروه کنترل با دوره پیگیری سه ماهه بود. جامعه آماری پژوهش مراقبت‌کنندگان بیماران مبتلا به سرطان بستری در بیمارستان‌های امام حسین و بهار شهرستان شاهرود در سال ۱۴۰۱ بودند. تعداد ۴۵ نفر به روش نمونهگیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در ۳ گروه (هر گروه ۱۵ نفر) قرار گرفتند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه‌های سوگ پیش از موعد (MM-CGI) دهقانی و همکاران (۱۳۹۱)، پریشانی روانشناختی (K-۱۰) کسلر (۲۰۰۳) بود. یکی از گروه‌های آزمایش درمان هیجانمدار را در ۱۰ جلسه ۱ ساعته و گروه آزمایش دیگر نیز درمان مبتنی بر شفقت را در قالب ۱۰ جلسه ۱ ساعته به صورت هفته‌ای دو بار دریافت کردند. برای تحلیل دادهها از تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر استفاده شد. یافته‌ها نشان داد که درمان هیجانمدار و درمان مبتنی بر شفقت بر سوگ پیش از موعد و پریشانی روانشناختی اثربخشی معنادار داشتند (۰۵/۰>p). همچنین درمان هیجانمدار در مقایسه با درمان مبتنی بر شفقت بر کاهش سوگ پیش از موعد و پریشانی روانشناختی مراقبین بیماران مبتلا به سرطان اثربخشی بیشتری داشته است (۰۱/۰>p). نتایج نشان داد که درمان هیجانمدار، مداخله کارآمدتری در مقایسه با درمان مبتنی بر شفقت برای کاهش سوگ پیش از موعد و پریشانی روانشناختی مراقبین بیماران مبتلا به سرطان بوده است.
آرزو حبیبی کیلک، دکتر محمدرضا خدابخش، دکتر زهرا باقرزاده گلمکانی،
سال ۱۳، شماره ۱۰ - ( ۱۰-۱۴۰۳ )
چکیده
هدف این پژوهش مقایسه اثربخشی درمان شناختی رفتاری و درمان هیجانمدار بر سوگ مراقبین بیماران مبتلا به سرطان بود. این پژوهش از نوع نیمهآزمایشی با طرح پیش آزمون_ پسآزمون و گروه گواه با دوره پیگیری دو ماهه بود. جامعه آماری شامل کلیه مراقبین بیماران مبتلا به سرطان بود که از خدمات بنیاد نیکوکاری کنترل سرطان ایرانیان مشهد در سه ماه آخر سال ۱۴۰۲ برای بیماران خود بهرمند می‌شدند. نمونه شامل ۴۵ نفر بود که به صورت هدفمند انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه گواه (هر گروه ۱۵ نفر) قرار گرفتند. گروه‌های مداخله درمان شناختی رفتاری یونگ (۲۰۰۱) را طی ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقهای و درمان هیجانمدار گرینبرگ (۲۰۰۶) را طی ۸ جلسه ۹۰ دقیقهای به صورت هفته‌ای یک بار دریافت نمودند. دادهها با استفاده از مقیاس سوگ پیش‌بینی‌کننده (AGS) هولم و همکاران (۲۰۱۹) جمعآوری و به روش تحلیل واریانس آمیخته مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد بین گروه‌های آزمایش و گروه گواه تفاوت معناداری وجود داشت؛ هر دو درمان شناختی رفتاری و هیجان مدار باعث کاهش نمرات سوگ مراقبین بیماران مبتلا به سرطان مؤثر شد (۰۵/۰>p). همچنین براساس نتایج بدست آمده درمان هیجانمدار در بهبود سوگ مراقبین بیماران مبتلا به سرطان اثربخشی بیشتری از درمان شناختی رفتاری دارد (۰۵/۰>p). نتایج نشان میداد که درمان هیجانمدار، احتمالا مداخله کارآمدتری در مقایسه با درمان شناختی رفتاری برای بهبود سوگ مراقبین بیماران بوده است.
