1- دانشگاه تهران
2- دانشگاه علامه طباطبایی
چکیده: (5756 مشاهده)
اختلال درخودماندگی، اختلالی است که بر دامنۀ وسیعی از حیطههای رشدی کودک اثر نامطلوب میگذارد و علاوه بر خود فرد، اطرافیان نیز به میزان زیادی درگیر مشکلات متعدد رفتاری کودک میشوند. از این رو، ارایه خدمات توانبخشی و حمایتی میتواند در کاهش این بار سنگینی که بر دوش والدین است، تا حدودی موثر باشد. بررسی حاضر نیازهای مادران کودکان درخودمانده به حمایت اجتماعی و توانبخشی فرزندانشان را مورد سنجش قرار داد. پژوهش حاضر به صورت توصیفی و جامعۀ آماری شامل تمامی مادران کودکان درخودمانده در مرکز توانبخشی به آرا وابسته به دانشگاه شهید بهشتی بود. نمونۀ مورد مطالعه شامل بیست و هفت نفر از مادران کودکان درخودمانده بود که به شیوۀ نمونهگیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامۀ نیازهای خانوادگی محقق ساخته بود که با استفاده از پرسشنامۀ نیازهای خانوادگی سیکلوس و کرنز (2006) طراحی شده بود و توسط مادران تکمیل شد. یافتههای به دست آمده نشان داد که بیشترین نیاز مادران به داشتن اطلاعات دربارۀ فرایند آموزش و مشارکت در برنامههای آموزشی و درمانی فرزندشان بود. بیشترین مشکلات کنونی کودکان درخودمانده در حیطههای گفتاری، ارتباط اجتماعی و مسائل عاطفی و بیشترین مسائل کودکان در سال گذشته در مشکلات رفتاری، مسائل عاطفی و توجه و تمرکز بوده است. همچنین بیشترین مسائل مادران در سال گذشته، مسائل خانوادگی و شغلی بوده است. به این ترتیب، مادران این گونه کودکان نیاز بالایی به حمایت اجتماعی و توانبخشی اجتماعی کودک خود دارند و این موضوع ضرورت برنامهریزی برای آموزش خانواده و طرحریزی برنامههای حمایتی و آموزشی مناسب را نشان میدهد.
نوع مقاله:
كاربردي |
موضوع مقاله:
اعتیاد دریافت: 1394/5/23 | ویرایش نهایی: 1398/7/17 | پذیرش: 1394/5/23 | انتشار الکترونیک: 1394/5/23