استادیار، گروه علوم تربیتی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه گیلان، رشت، ایران. ، javanmojarad24@gmail.com
چکیده: (1170 مشاهده)
مطالعه حاضر با هدف تعیین نقش میانجی تابآوری در رابطه بین خودپنداره و عواطف منفی در دانشجویان انجام شد. روش پژوهش توصیفی-همبستگی از نوع مدلیابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش تمامی دانشجویان دانشگاه گیلان در سال 1402 بودند که از بین آنها به روش نمونه گیری دردسترس 240 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. جمعآوری دادهها با استفاده از مقیاس تابآوری کانر و دیویدسون (CD-RISC؛ کانر و دیویدسون، 2023)، پرسشنامه خودپنداره (SCQ؛ ساراسوت، 1984) و فهرست عواطف مثبت و منفی (PANAS، تامپسون، 2007) انجام شد. نتایج حاصل از مدلیابی معادلات ساختاری نشان داد که مدل پیشنهادی از برازش مطلوب برخوردار بوده است. نتایج نشان داد که خودپنداره بهطور منفی و معنادار بر عواطف منفی اثر مستقیم دارد؛ نتیجه دیگر نشان داد خودپنداره بهطور مثبت و معنادار بر تابآوری اثر مستقیم دارد؛ همچنین اثر مستقیم تابآوری بر عواطف منفی معنادار بود (05/0>P). نتایج آزمون بوت استرپ نشان داد که تابآوری بین خودپنداره و عواطف منفی نقش میانجی دارد (05/0>P). نتایج این مطالعه حاکی از آن بود که تابآوری رابطه بین خودپنداره و عواطف منفی را میانجیگیری میکند، بهعبارت دیگر خودپنداره رشد یافته میتواند به سبب ارتقاء تابآوری، میزان عواطف منفی را در دانشجویان کاهش دهد.
نوع مقاله:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
روانشناسی تربیتی دریافت: 1402/11/15 | پذیرش: 1402/12/5 | انتشار الکترونیک: 1403/1/15