BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
URL: http://frooyesh.ir/article-1-5462-fa.html
، پگاه نجات*2
2- استادیار، گروه روانشناسی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران. ،
هدف پژوهش حاضر پیش‌بینی خودشیفتگی خودبزرگ‌بین و آسیب‌پذیر بر اساس عزت‌نفس آشکار و ضمنی بود. روش پژوهش توصیفی-همبستگی بود. جامعۀ پژوهش دانشجویان دانشگاه شهید بهشتی تهران بودند که 152 نفر از آنها با روش نمونه‌گیری در دسترس در بهار 1401 انتخاب شدند. برای گردآوری داده‌ها از ابزارهای مقیاس عزت‌نفس روزنبرگ (RSE) روزنبرگ (1965)، آزمون تداعی ضمنی (IAT) عزت‌نفس (گرینوالد و فارنام، 2000)، فرم کوتاه سیاهه خودشیفتگی آسیب‌شناختی (B-PNIa) شونلبر و همکاران (2015)، مقیاس خودشیفتگی خودبزرگ‌بین (GNS) کرو و همکاران (2016) و مقیاس خودشیفتگی آسیب‌پذیر (VNS) کرو و همکاران (2018) استفاده شد. تحلیل داده‌ها با آزمون همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون انجام شد. عزت‌نفس آشکار رابطۀ مثبت (01/0p<) با خودشیفتگی خودبزرگ‌بین و عزت‌نفس ضمنی با خودشیفتگی خودبزرگ‌بین رابطه‌ای نداشت. عزت‌نفس آشکار توانست 34 درصد از واریانس خودشیفتگی خودبزرگ‌بین را تبیین کند. عزت‌نفس آشکار (01/0p<) و ضمنی (05/0p<) هر دو با خودشیفتگی آسیب‌پذیر رابطۀ منفی داشتند. عزت‌نفس آشکار و ضمنی در مجموع 42 درصد از واریانس خودشیفتگی آسیب‌پذیر را تبیین کردند. می‌توان نتیجه گرفت عزت‌نفس آشکار پیش‌بین مناسبی برای خودشیفتگی خودبزرگ‌بین است اما عزت‌نفس ضمنی پیش‌بین مناسبی برای آن نیست. همچنین می‌توان نتیجه گرفت که عزت‌نفس آشکار و ضمنی هر دو پیش‌بین‌های مناسبی برای خودشیفتگی آسیب‌پذیر هستند. این پژوهش نشان می‌دهد بررسی همزمان انواع خودشیفتگی و انواع عزت‌نفس در بررسی روابط این سازه‌ها اهمیت دارد.
دریافت: 1403/3/28 | پذیرش: 1404/1/24 | انتشار الکترونیک: 1404/4/10
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
