پژوهش حاضر با هدف پیشبینی فرسودگی شغلی بر اساس خستگی ذهنی و عدم توازن تلاش - پاداش در میان پرستاران در دوران پساکرونا انجام شد. روش پژوهش حاضر توصیفی - همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه پرستاران شاغل در بیمارستانهای دانشگاه علوم پزشکی تهران که طی سالهای اخیر از بیماران مبتلا به کووید-19 مراقبت نمودهاند، در سال 1402 بود، که از بین آنها 200 نفر با استفاده از روش نمونهگیری دردسترس و غیرتصادفی به عنوان نمونه انتخاب شدند. دادهها با استفاده از پرسشنامههای فرسودگی شغلی مسلش و جکسون (1981،MBI )، خستگی ذهنی جانسون و همکاران (2010،MFS ) و عدم توازن تلاش - پاداش سیگریست و همکاران (2009،ERIQ ) جمعآوری گردید. جهت تجزیه و تحلیل دادهها از روش تحلیل رگرسیون چندگانه استفاده شد. یافتههای پژوهش نشان داد خستگی ذهنی و عدم توازن تلاش - پاداش قادر به پیشبینی فرسودگی شغلی بودهاند (05/0>p) و در مجموع 1/54 درصد از واریانس فرسودگی شغلی را تبیین میکنند. بنابراین میتوان نتیجه گرفت که خستگی ذهنی و عدم توازن تلاش - پاداش نقش معنیداری در پیشبینی فرسودگی شغلی دارند و لزوم توجه به این عوامل برای کاهش فرسودگی شغلی در پرستاران در دوران پساکرونا ضروری به نظر میرسد.
بازنشر اطلاعات | |
![]() |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |