رویش روان شناسی (نشریه علمی تخصصی )

هدف از پژوهش حاضر پیش بینی تحمل پریشانی مادران دارای فرزند معلول جسمی حرکتی براساس احساس گناه، شفقت به خود و ذهن آگاهی بود. روش پژوهش توصیفی_همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش مادران دارای فرزند معلول جسمی حرکتی مراجعه‌کننده به مراکز بهزیستی شهر اهواز در سال 1403 با تعداد 950 نفر بود که جهت گزینش نمونه پژوهش به روش نمونه گیری در دسترس 265 نفر به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. داده­های پژوهش به وسیله پرسشنامه‏ی تحمل پریشانی (DTS؛  سیمون و گاهر، 2005)، عاطفه خودآگاه (TOSCA_2؛ تانگنی و تریسی ، 1989)، مقیاس شفقت به خود (SCS؛  نف، 2003) و پرسشنامه ذهن­آگاهی (MAAS؛ براون و ریان،  2003) گردآوری شدند. داده‏ها با استفاده از روش آماری همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه به روش همزمان تحلیل شدند. نتایج نشان داد بین احساس گناه با تحمل پریشانی رابطه منفی و معنادار و بین شفقت به خود و ذهن­آگاهی با تحمل پریشانی رابطه مثبت و معنادار وجود دارد (۰۱/0>p). نتایج حاکی از آن بود که احساس گناه، شفقت به خود و ذهن آگاهی 56/0 می­توانند تحمل پریشانی را پیش­بینی کنند. با توجه به این یافته‌ها می‌توان نتیجه گرفت از آنجا معلولیت جسمی و حرکتی فرزندان می­تواند تحمل پریشانی را در مادران تحت­تأثیر قرار دهد می‌توان با تمرکز بر متغیرهای روانشناختی احساس گناه، شفقت به خود و ذهن آگاهی در مادران موجب بهبود تحمل پریشانی در این گروه آسیب­پذیر و افزایش کیفیت رابطه مادر فرزند شد.