رویش روان شناسی (نشریه علمی تخصصی )

پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش میانجی عدم تحمل بلاتکلیفی در رابطه بین روان­رنجوری با اختلال بدریخت انگاری در متقاضیان انواع جراحی­های زیبایی صورت انجام شد. پژوهش حاضر توصیفی-همبستگی از نوع مدل‌یابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری این پژوهش شامل متقاضیان مراجعه‌کننده به کلینیک‌های پوست، مو و زیبایی در ارومیه در بازه زمانی تیر الی مرداد سال 1403 بود. 300 نفر  به روش در دسترس در این مطالعه مشارکت داشتند و به پرسشنامه‌های وسواس اجباری ییل-براون برای اختلال بدریخت انگاری (YBOCS-BDD؛ فیلیپس، 1997)، شخصیتی پنج عاملی (FFPQ؛ مک‌کری و کاستا، 2004) و مقیاس عدم تحمل بلاتکلیفی (IUS؛ فریستون و همکاران، 1994) پاسخ دادند. تحلیل داده‌ها به روش مدل‌ معادلات ساختاری انجام شد. نتایج نشان داد که مدل پیشنهادی از برازش مطلوب برخوردار بود. نتایج نشان داد که اثر مستقیم روان‌رنجوری بر اختلال بدریخت انگاری به‌طور مثبت معنادار بود(05/0>p)؛ در مقابل، عدم تحمل بلاتکلیفی نیز به‌طور مثبت بر اختلال بدریخت انگاری اثر مستقیم داشت. همچنین نتایج نشان داد که روان‌رنجوری به‌طور مثبت بر عدم تحمل بلاتکلیفی اثر مستقیم داشت (05/0>p). نتایج آزمون بوت‌استرپ نشان داد که عدم تحمل بلاتکلیفی به‌طور معنادار نقش میانجی بین روان‌رنجوری و اختلال بدریخت انگاری داشت(05/0>p). نتایج این مطالعه دلالت بر این دارد که روان‌رنجوری به‌صورت مستقیم و با میانجی‌گری عدم تحمل بلاتکلیفی بر اختلال بدریخت انگاری اثر دارد.