رویش روان شناسی (نشریه علمی تخصصی )

هدف از انجام این پژوهش تعیین اثربخشی آموزش خودکنترلی هیجانی بر تحمل­ناپذیری بلاتکلیفی و بازداری­هیجانی دانش­آموزان پسر دارای رفتارهای پرخطر بود. روش پژوهش نیمه­آزمایشی با طرح پیش­آزمون_پس­آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل دانش­آموزان پسر دوره دوم متوسطه شهر اردبیل (ناحیه یک) در سال­تحصیلی 1404-1403 بود که تعداد 30 نفر به روش نمونه­گیری هدفمند بعد از غربالگری انتخاب و در گروه آزمایش (15 نفر) و گواه (15 نفر) به روش تصادفی ساده جایگذاری شدند. گروه آزمایش ده جلسه­ی 75 دقیقه­ای تحت آموزش خودکنترلی هیجانی قرار گرفتند. ابزارگردآوری داده­ها شامل مقیاس خطرپذیری نوجوانان ایرانی (IARS، سلیمانی­نسب و همکاران، 1397)، پرسشنامه استاندارد مهارهیجانی (ECQ، راجر و نشوور، 1987) و مقیاس عدم­تحمل بلاتکلیفی IUS)، فریستون و همکاران، 1994) بود. برای تحلیل داده‌ها از روش تحلیل کوواریانس چند‌متغیره استفاده شد. یافته­ها نشان داد که با کنترل اثر پیش­آزمون بین میانگین پس­آزمون تحمل­ناپذیری بلاتکلیفی و بازداری­هیجانی دانش­آموزان پسر دارای رفتارهای پرخطر در دو گروه آزمایش و گواه تفاوت معناداری در سطح 001/0 وجود دارد. در نتیجه آموزش خودکنترلی هیجانی موجب کاهش تحمل­ناپذیری بلاتکلیفی و افزایش بازداری­هیجانی دانش­آموزان دارای رفتارهای پرخطر شد. براین اساس، بهره­گیری از این روش آموزشی از سوی مشاوران و روانشناسان مدارس و مراکز رواندرمانی جهت پیشگیری از رفتارهای پرخطر می­تواند ثمربخش واقع شود.