پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی طرحواره درمانی بر سوگیری شناختی و خودانتقادی در نوجوانان مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی انجام شد. روش پژوهش نیمهآزمایشی با طرح پژوهش پیشآزمون-پسآزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل تعداد 83 نفر از نوجوانان پسر مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی مراجعهکننده به مراکز روانشناختی شهر رامسر در سه ماهه اول سال 1403 بود که از بین آنها نمونهای به تعداد 30 نفر به روش نمونهگیری هدفمند انتخاب و بهصورت تصادفی در گروه مداخله (15 نفر) و کنترل (15 نفر) جایگذاری شدند. برای جمعآوری دادهها از پرسشنامههای اضطراب اجتماعی (SAQ) کانور و همکاران (2000)، سوگیری شناختی (CBQ) ویسمن و بک (1978)، خودانتقادی (SCQ) تامپسون و ظروف (2004) و برای مداخله از طرحواره درمانی (STP) یانگ استفاده شد. دادهها با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغیره تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد با کنترل اثر پیشآزمون بین میانگین پسآزمون گروه آزمایش و کنترل تفاوت معناداری در سطح 001/0P˂ وجود داشت. با توجه به یافتههای پژوهش میتوان نتیجه گرفت که طرحواره درمانی در کاهش سوگیری شناختی و خودانتقادی نوجوانان پسر مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی مفید است.
بازنشر اطلاعات | |
![]() |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |