استادیار، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران. ، parvizi.e@gmail.com
چکیده: (2421 مشاهده)
فضای مصنوع و غیرمصنوع، همواره مورد ادراک و ارزیابی آدمی قرار میگیرد. و نیاز به فضاهای آشنا و هویتمند از مهمترین شاخصههای کیفی زندگی انسان است. بر اساس مطالعات علوم مرتبط با روان، ناخودآگاه انسان، شامل خاطرات جمعی و فردی از اشکال و فرمهای گذشته است. از این رو آدمی در برخورد با برخی فضاها، به سرعت احساس آشنایی و نزدیکی دارد. و در بعضی دیگر احساس غربت. در این نوشتار به دنبال ضرورت این موضوع در طرح فضا، این پرسش مطرح است که آیا با نگاهی به فرایند شکلگیری طرحوارههای ذهنی از فضا در ناخودآگاه و نحوه انطباق دادههای جدید با آن میتوان به صورت عمیق به نحوه آشناپنداری (این همانی) و هویتمندی فضا پرداخت؟. در این تحقیق با نگاهی بین رشتهای، مروری بر مقوله ناخودآگاه در حوزه روانشناسی و معماری صورت پذیرفته. و سپس مکانیزم تأثیر آن بر نحوه شناخت فضای مصنوع مورد بررسی قرار میگیرد. روش تحقیق کیفی است، که در ابتدا مطالب به صورت کتابخانهای و اسنادی در حوزه روانشناسی و شناخت ناخودآگاه و مراحل ادراک و شناخت توسط آن در ذهن انسان جمعآوری شده. و سپس به صورت تحلیلی مورد بررسی قرار گرفته است. نتیجه آنکه بررسی نحوه درک فضا توسط آدمی در ایجاد کیفیتهایی همانند "این همانی و هویتمندی" مؤثر میباشد و ناخودآگاه انسان به عنوان منبع اصلی خاطرات و تأثیر بر رفتار و انتخاب آدمی نیاز به توجه و بررسی بیشتری در نحوه طراحی آینده فضاهای معماری دارد.
نوع مقاله:
تحلیلی |
موضوع مقاله:
روانشناسی عمومی دریافت: 1398/5/20 | پذیرش: 1398/8/12 | انتشار الکترونیک: 1399/3/10