1- کارشناسی ارشد مشاوره خانواده، گروه مشاوره، دانشکده علوم تربیتی و روان شناسی، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران. ، fatemeh.qorbani74@gmail.com
2- کاندیدای دکتری مشاوره، گروه مشاوره، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران.
3- استاد، گروه مشاوره، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران.
چکیده: (1492 مشاهده)
پژوهش حاضر با رویکرد کیفی و روش پدیدارشناسی توصیفی و با هدف بررسی تغییرات هویتی مادران در مواجهه با آشیانه خالی انجام شد. جامعهی مورد پژوهش مادران ساکن شهر تهران با دامنهی سنی 45 تا 65 سال بودند که حداقل یک سال و حداکثر 5 سال از ترک آخرین فرزندشان از منزل گذشته باشد. نمونهگیری بهصورت هدفمند تا اشباع اطلاعاتی دادهها ادامه یافت و در نهایت 11 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای جمعآوری اطلاعات از مصاحبه نیمهساختاریافته استفاده شد و تحلیل دادهها با روش تحلیل مضمون صورت گرفت. یافتههای حاصل از پژوهش شامل 3 مضمون اصلی و 20 مضمون فرعی است. مضامین به دست آمده عبارتاند از: مسائل مربوط به فرزندان (تغییر فضای خانه، نگرانی برای آینده فرزندان، استقلال فرزندان)، پیامدهای منفی در زندگی مادران (حس پیری، تنهایی، حس خلأ، دلتنگی، سردرگمی، بیهویتی، بیحوصلگی و افسردگی، از دست رفتن استقلال)، پیامدهای مثبت در زندگی مادران (افزایش خودمراقبتی، افزایش حمایت همسر و حس نزدیکی، خودسازی، افزایش روابط اجتماعی، افزایش اوقات فراغت و تفریح، پیشرفت شخصی، مثبتنگری، بهبود رابطه جنسی، کم شدن مسئولیت در قبال فرزندان). نتایج نشان داد که تعداد بیشتری از شرکتکنندگان رفتن فرزندان از منزل را رویدادی مثبت در نظر گرفتند و حمایتهای همسر بعد از رفتن فرزندان عامل مهم و تأثیرگذار در عملکرد مثبت مادران در دوران آشیانه خالی است.
نوع مقاله:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
مشاوره دریافت: 1400/5/12 | پذیرش: 1400/8/29 | انتشار الکترونیک: 1401/1/28