پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی آموزش والدین با رویکرد رفتاری بارکلی و رویکرد آدلری-درایکورس بر بهبود مهارتهای اجتماعی کودکان مبتلا به اختلالات دفعی انجام شد. روش پژوهش نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون و پسآزمون و گروه کنترل بود. جامعه پژوهش شامل کلیه کودکان مبتلا به اختلالات دفعی مراجعه کننده به کلینیک تخصصی کودکان شهر گرگان در سال 1399 بود که با استفاده از روش نمونهگیری هدفمند، 30 نفر انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه آزمایش 10 نفری قرار گرفتند. در گروه اول آزمایشی مادران آموزش به روش رفتاری بارکلی و گروه دوم آزمایشی مادران آموزش به روش آدلری –درایکورس را در 12 جلسه 90 دقیقهای دوبار در هفته دریافت کردند. ابزار پژوهش پرسشنامه مهارت اجتماعی ماتسون (1983) (MESSY) فرم والد بود. دادهها با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری و با استفاده از نرمافزار SPSS 22 تحلیل شدند. یافتهها نشان داد بین نمرات اختلافی پیشآزمون- پسآزمون در گروههای مداخله آموزش والدین با رویکرد رفتاری بارکلی و رویکرد آدلری-درایکورس با گروه گواه همه خردهمؤلفههای مهارت اجتماعی جز مؤلفه برتریطلبی تفاوت معناداری وجود دارد (05/0P<). همچنین بین آموزش والدین با رویکرد بارکلی و آموزش والدین با رویکرد آدلری-درایکورس برای خردهمؤلفههای مهارتهای اجتماعی تفاوت معناداری وجود ندارد (05/0P<). براساس یافتهها میتوان نتیجه گرفت آموزش والدین با رویکرد بارکلی و رویکرد آدلری-درایکورس باعث بهبود همه خردهمؤلفه های مهارت اجتماعی جز خردهمؤلفه برتریطلبی در کودکان مبتلا به اختلالات دفعی شدهاند و هر دو روش درمانی اثربخشی یکسانی بر بهبود مهارتهای اجتماعی داشتهاند.
بازنشر اطلاعات | |
![]() |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |