Hosseininia N, Dousti P, Dousti P, Dousti S, Qanimoakher M. (2023). Comparison of supportive-offline therapy focused on acceptance and commitment and online group therapy based on acceptance and commitment on weight management self-efficacy in overweight or obese people.
Rooyesh.
12(1), 217-226.
URL:
http://frooyesh.ir/article-1-4003-fa.html
حسینی نیا نرگس، دوستی پیمان، دوستی پگاه، دوستی شبنم، غنی موخر مجتبی. مقایسه درمان حمایتی-آفلاین متمرکز بر پذیرش و تعهد با گروه درمانی آنلاین مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودکارآمدی مدیریت وزن افراد دارای اضافه وزن یا چاقی رویش روان شناسی 1402; 12 (1) :226-217
URL: http://frooyesh.ir/article-1-4003-fa.html
1- دانشجوی دکتری روانشناسی سلامت، گروه روانشناسی سلامت، واحد بین المللی کیش، دانشگاه آزاد اسلامی، جزیره کیش، ایران.
2- دکتری تخصصی روانشناسی، گروه روانشناسی، واحد تهران شمال، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران. ، peyman.dousti@gmail.com
3- دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، گروه روانشناسی، واحد همدان، دانشگاه آزاد اسلامی، همدان، ایران.
4- کارشناسی روانشناسی، گروه روانشناسی، واحد همدان، دانشگاه آزاد اسلامی، همدان، ایران.
5- دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی صنعتی سازمانی، گروه روانشناسی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
چکیده: (819 مشاهده)
هدف این پژوهش مقایسه درمان حمایتی-آفلاین متمرکز بر پذیرش و تعهد با گروه درمانی آنلاین مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودکارآمدی مدیریت وزن در افراد دارای اضافه وزن یا چاقی بود. این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه افرادی بود که در بازه زمانی اسفند ۱۳۹۹ تا اردیبهشت ۱۴۰۰ طی فراخوان به تعداد ۳۸ نفر به کلینیک روانشناسی پذیرش و تعهد مراجعه کردند. از جامعه مذکور، تعداد ۳۰ نفر از افرادی که دارای ملاکهای ورود به پژوهش بودند، به شیوه نمونه گیری هدفمند انتخاب، و به شکل تصادفی در سه گروه ۱۰ نفره (دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل) گمارش شدند. ابزار سنجش این پژوهش، پرسشنامه خودکارآمدی مدیریت وزن (WELSQ) بود. به منظور تحلیل دادهها، از تحلیل کوورایانس چند متغیری استفاده شد. یافتهها نشان داد که در هر دو گروه آزمایش، میانگین نمرات پس آزمون نسبت به پیش آزمون تغییر کرده بود (۰۵/۰>P). همچنین مقایسه زوجی گروهها نشان داد که در خرده مقیاس خودکارآمدی هنگام فعالیتهای مثبت، اثربخشی درمان حمایتی-آفلاین بیشتر از گروه درمانی آنلاین بود (۰۵/۰>P). در خصوص نمره کلی مدیریت وزن و سایر خرده مقیاسها، بین اثربخشی این دو روش تفاوت معناداری یافت نشد (۰۵/۰<P). از این یافتهها میتوان نتیجه گرفت چنانچه افراد مبتلا به اضافه وزن تمایلی به دریافت مداخلات حضوری نداشتند، میتوان از مداخلات غیر حضوری به عنوان یک راهکار جایگزین استفاده نمود.
نوع مقاله:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
روانشناسی عمومی دریافت: 1401/4/14 | پذیرش: 1401/6/10 | انتشار الکترونیک: 1402/1/10