1- کارشناسی ارشد مشاوره خانواده، گروه مشاوره، دانشکدۀ روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران. ، n.eghbal46@yahoo.com
2- استاد مشاوره، گروه مشاوره، دانشکدۀ روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران.
چکیده: (641 مشاهده)
هدف پژوهش حاضر، شناسایی ابعاد تجربۀ رفتارهای همدلانه در ایام دنیاگیری کووید-19 بود. این مطالعه با رویکرد کیفی و روش پدیدارشناسی در مهر و آبان سال 1400 انجام شد. جامعۀ مورد پژوهش شامل شهروندان 20 تا 70 سالۀ ساکن تهران بود. نمونۀ پژوهش را 17 نفر (8 خانم و 9 آقا) از این جامعه تشکیل میدادند که انتخابشان به روش نمونهگیری دردسترس از نوع نمونهگیری داوطلبانه و با در نظر گرفتن اصل اشباع بود. جهت جمعآوری دادهها از مصاحبههای نیمهساختاریافته استفاده گردید و تجزیهوتحلیل دادهها بهشیوۀ تحلیل کلایزی انجام پذیرفت. یافتههای بهدستآمده از مطالعه به شکلگیری دو مضمون فراگیر «نقش احساس همدلی در انجام رفتارهای پیشگیرانه، مقابلهای و حمایتی» و «پیامدهای جانبی همدلی» انجامید. مضمون فراگیر اول خود شامل هفت مضمون سازماندهنده و مضمون فراگیر دوم شامل دو مضمون سازماندهنده بود. به نظر میرسد که افراد در دوران کرونا همدلی را در قالب نقشهای حمایتی و مراقبتی همچون حمایت روحی، معنوی، مالی و اجتماعی از دیگران با هدف حفظ سلامتی خود، بستگان و جامعه تجربه کردهاند. هرچند که همدلی از نگاه آنان دارای برخی پیامدهای مثبت و منفی نیز بوده است. به نظر میرسد که همدلی بهعنوان احساسی انساندوستانه در شرایط بحرانی همچون همهگیریها میتواند کارکردهای موثری داشته باشد و بروز و تسری آن در این مواقع احتمالا عامل یاریگری در انجام رفتارهای مناسب و کنترل شرایط باشد. پیشنهاد میشود در پژوهشهای آتی، ابعاد تجربـۀ همدلی در دوران شیوع کرونا در میان ساکنان روستاها و سایر شهرها مورد مطالعه قرار گیرد.
نوع مقاله:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
سلامت دریافت: 1401/5/7 | پذیرش: 1401/12/16 | انتشار الکترونیک: 1402/3/10